O nee, wat hebben ze nou gedaan.😨

O nee, wat hebben ze nou gedaan.
Er komt een email binnen.

Hoe ernstig ook, ik kan een klein lachje op mijn gezicht niet bedwingen.
De kleinkinderen hadden boven uit het slaapkamerraam gekeken hoe de sieraden in de sneeuw van de voortuin verdwenen.

In boogjes werden diverse sieraden naar buiten gegooid. O Nee, wat nu?

We nemen contact op en staan binnen 35 minuten in Rotterdam.

De zoektocht naar de schatten, zo zal ik deze blijven onthouden.

Waar de kleintjes onschuldig toekijken hoe we de spullen klaar zetten, staat oma met de stress te hopen op resultaat.
Na een leuke kennismaking, op afstand, beginnen we aan onze zoektocht.
Terwijl wij onderweg waren zijn er een aantal dingen al door de bewoners zelf teruggevonden, maar helaas nog niet alles.

We beginnen systematisch de tuin uit te kammen en krijgen al snel een eerste signaal.
Een schitterende goudenring komt te voorschijn.

O nee, in de dakgoot ligt ook geen sieraad die ook, wat hebben ze toch allemaal gedaan.

Voor de zekerheid ook de dakgoot nog even bekeken, maar deze bleek gelukkig leeg.

Niet al te veel later zijn alle items weer veilig terug waar ze horen te zijn.
Het verlossende woord is daar, Koffie?
Zelfs een heerlijk stuk vlaai, zeiden we geen nee tegen.

Niet alleen de zoektochten zijn de redenen waarom we graag helpen.

We zijn aan de koffie gezellig in gesprek geraakt.
Waar de zoektocht maximaal 30 minuten was duurde de koffieronde eens zo lang.
Een van de dochters is een kennis van onze vrijwilliger Wim de Bruijne, hoe klein de wereld dan even lijkt.

Mooie verhalen over onze zoektochten, over het werk van de pechvogels en vele dingen komen aan bod.
Het is gewoon zo mooi om te zien dat mensen genieten van de vele verhalen die we beleven.
Wellicht toch maar eens een boek over gaan schijven.

Met een volle buik en voldaan gevoel vertrekken we weer huiswaarts.
Maar eerst de kinderen nog even met een lach verteld dat ze dit beter niet meer kunnen doen.