Hoe stom kan je zijn

Hoe stom kan je zijn.

Hoe stom kan je zijn, een kostbare ring dragen terwijl je naar het strand gaat en deze in zee verliezen….!

Wat een prachtige nazomer dag op het strand van Neeltje Jans moest zijn, veranderde in een nachtmerrie.
Glibberige zonnecrème, koud zeewater en onoplettendheid bleken de perfecte formule voor een horror-ervaring.
De herinnering aan deze afschuwelijke gebeurtenis lijkt mij de rest van mijn leven te gaan achtervolgen.

Omstanders helpen tevergeefs tot zonsondergang met zoeken in het water.
Met tranen op de achtergrond ga ik terug naar huis en na een koortsachtige nacht, waarin ik droom mijn geliefde ring weer te vinden, rijd ik de volgende dag weer naar de zelfde plek.
Minutieus zoek ik de vloedlijn af, misschien komt de ring wel boven water, of beter gezegd: boven zand.
Toeschouwers vragen zich af wat die vreemde man daar urenlang aan het speuren is.
Ik schaam me kapot dat ik zo stom was en zo te kijk sta.
Zoeken blijkt vruchteloos, de zee behoudt haar verworven schat.

Stom welnee, dit gebeurt dagelijks.

Vrienden adviseren mij een om een metaaldetector aan te schaffen, die apparaten zijn er per slot niet voor niks
Bij een webwinkel direct een “Professionele Metaaldetector” aangeschaft voor €75.
Met mijn nieuwe wapen onder de arm ga ik op weg naar de Zeeuwse kust, drie dagen nadat ik de ring had verloren.

Maar waar moet ik de ring eigenlijk precies zoeken?
Ik weet nog wel waar ik ‘m ongeveer verloren had, maar wat doen met eb en vloed en stroming en hoe ga je te werk met zo’n ding?
Opeens bekruipen mij vragen waar ik geen antwoord op weet.
Eerst even op internet kijken of er iets of iemand is die mij kan adviseren.

Het zou pas stom zijn om stichting gevonden-verloren niet om hulp te vragen.

“Oh kijk nou, er is een organisatie die hulp biedt: gevonden-verloren.nl, zal ik die eens voor advies bellen….?”
Hoewel ik begrijp dat ze nooit voor mijn ring naar Zeeland rijden, kunnen ze mij misschien wel wat tips geven.
Niet geschoten, altijd mis en dus gewoon even bellen.
“Ach ze nemen niet op, zeker te druk met echte problemen.
Ik vul vast het contactformulier in”.

Direct wordt ik teruggebeld: “Ik ben van gevonden-verloren.nl, we begrijpen wat er aan de hand is en collega Ton zal u binnen een half uur terugbellen”.
Snel reis ik af naar Zeeland en al snel neemt Ton contact op:
“Ik ben onderweg van mijn werk naar huis om spullen te halen en daarna kom ik direct naar u toe. Binnen het uur ben ik er en houd rekening met mijn reiskosten.”
Ik kan mijn oren niet geloven: is er een professional naar mij onderweg en kost deze redding mij slechts een paar tientjes?

Ton, een zelfverzekerde vrijwilliger van stichting gevonden-verloren, zal dit klusje wel even klaren.

En ja hoor, precies op de aangegeven tijd stapt een zelfverzekerde Brabander met een brede glimlach uit z’n auto.
En met een blik van: dit klusje ga ik wel even voor u klaren.
Half uurtje lopen naar de plek des onheils en het avontuur kan beginnen.

Gewapend met een indrukwekkende detector en een vernuftig hulpmiddel van eigen fabricage om sporen uit te zetten die voorkomen dat je op dezelfde plek zoekt, gaat Ton geduldig aan de slag.
“Waar is het ongeveer, hoe laat was het toen, hoe ver stond je in zee, was het eb of vloed”.

Trefzeker start hij de klus, als een kruising tussen een ploegende boer en de blinde die aftast met z’n stok.

Gaandeweg realiseer ik mij dat het onmogelijk is om een kleine ring op zo’n enorm strand te vinden; wat heb ik me allemaal in mijn hoofd gehaald.
Misschien is die al honderden meters meegesleurd en ligt inmiddels ergens onder een dikke laag zand, of heeft iemand de ring intussen gevonden en in bezit genomen.
Hoopvol volg ik Ton’s bewegingen.

Binnen een uurtje speuren en na het opvissen van een euro en twee spijkers roept Ton mij bij zich.
Hij heeft een mooi signaal opgevangen.
Maar zo snel kan natuurlijk niet, alsof hij hier sowieso ook maar iets zou kunnen vinden.
Ton neemt mij in de maling, vast slechts weer bijvangst.

Secuur graaft Ton in het maagdelijke zand en mijn hart klopt in mijn keel.

Grijnzend pakt hij de ring uit de modder.

Ik ben sprakeloos.
Die beelden van de ring in het zand en de vrolijke Ton die mij de ring teruggeeft, zijn voor altijd op mijn netvlies gebrand.

Nog steeds kan ik het amper geloven.
Wat eerst een vreselijke nachtmerrie was, verandert van verbazing, blijdschap en opluchting naar intense dankbaarheid.
Ton heeft mij behoed voor een bittere nasmaak bij dagjes strand in Zeeland, de verloren herinne(ring) en levenslange spijt en schaamte voor die enorme stommiteit.
En achteraf gezien, had ik dit machtige avontuur voor geen goud(en ring) willen missen……

De amateur-detector weer ongebruikt retour, het teruggestorte bedrag is naar een doel gegaan dat het verdient.
Mijn uitdrukkelijke dank aan Ton Wagemakers en de Stichting Gevonden-Verloren.

zie ook:https://www.bndestem.nl/zeeland/mijn-foto-chris-raakt-zijn-kostbare-ring-kwijt-in-het-water-bij-de-neeltje-jans-en-vraagt-ton-te-zoeken-bingo~accce5cc/