De verlovings- en trouwring van haar oma

Maandag om 20:50 gaat de telefoon. Martin aan de lijn.
Spoed opdracht Heerenveen, twee ringen verloren, de verlovingsring en trouwring van oma.
Locatie: Heidestrand Heerenveen.

De dame in kwestie reist morgen weer terug naar Zweden waar ze vandaan komt.
Haast is dus inderdaad geboden .
Ik wacht de aanvraag af, zet hem in de planningsapp en in de groepswhatsapp voor de opdrachten met de toevoeging dat ik hem zelf meteen oppak.

Ondertussen gebeld met Friso, de aanmelder om bijzonderheden en een afspraak te maken.
We spreken af om 21:30 uur op de parkeerplaats ter plekke.
Ik ben daar iets voor de afgesproken tijd en pak vast mijn spullen uit.
Ik hoef helemaal niet te wachten, want Friso komt er al aanrijden in zijn auto met daarop een tekst met team.nl erop.
Hij blijkt een shorttrack rijder te zijn van het Nederlandse schaatsteam, best grappig.

Ook maak ik kennis met Greta, de dame in kwestie die de verlovings- en trouwring van haar oma verloren is.

We pakken de spullen en lopen naar het strand, waar het nog vrij druk is.
Terwijl ik mij gereed maak voor het zoeken, vertellen beiden wat er precies gebeurt is die middag.
Ze hebben in het water met een bal lopen overgooien en daarna ontdekt dat de ringen niet meer om haar vinger zaten.
De ringen moeten dus in het water afgevallen zijn met het gooien van de bal.
Ze overleggen met alle mensen die er die middag waren en we bepalen het zoekgebied.
Voor de zekerheid maak ik die nog iets groter, geen overbodige luxe, zal later blijken.

Gestaag loop ik mijn “lijnen” en kom steeds dichter bij het strand.

Ze gaf aan tot haar middel in het water te hebben gestaan.
Uiteraard kunnen de ringen een aardige zwaai hebben gekregen, dus is het goed mogelijk dat ze verder weg liggen dan je zo zou denken.
Ik ga dus rustig door met mijn lijntjes.
Beiden beginnen ze wel wat onzekerder te worden, ze hadden ook verwacht dat de ringen al gevonden hadden moeten zijn.
We hebben het er ondertussen al over dat ook de plek waar ze hebben gezeten dan moet worden meegenomen in de zoektocht.

Als ik bijna bij het strand ben gekomen, krijg ik ineens een heel mooi signaal.
Echt een goud signaal. Mijn hart maakt al een sprongetje.
Ik houd het even stil en schep ter hoogte van het signaal met mijn waadschep de bodem in.
Als ik het zand eruit geschud heb, zie ik een ronde vorm onderin de waadschep liggen, ring nummer 1 is gevonden!
Aan de kant is er inmiddels gezien dat ik aan het scheppen was en kijken ze mijn kant op.

Ik haal de ring eruit en houd hem omhoog, “zoeken we deze?” vraag ik.

Greta komt aangerend en bekijkt de ring en begint meteen te dansen.
Ze vliegt me om mijn nek van blijdschap.
De vrienden verderop hebben ook door dat er iets aan de hand is en die komen er ook aangerend.
Verbazing alom dat in ieder geval 1 ring al gevonden is.
Ik zeg tegen Friso dat hij op de plek maat gaan staan waar ik de ring gevonden heb en ik ga rondjes om hem heen zoeken.
Terwijl de feestvreugde op de kant nog niet eens verstomd is, krijg ik een tweede signaal, op net geen meter afstand van de eerste.

Dat moet ring nummer 2 zijn!

Deze ring laat zich niet scheppen.
Na drie grote scheppen en een heel diep gat, besluit ik de pinpointer erbij te pakken.
Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat ik de ring helemaal begraven heb.
Uiteindelijk vind ik ook ring nummer 2 en is het feest compleet.

Gejuich en een staande ovatie zijn mijn deel.
Het blijft geweldig om dit soort opdrachten te kunnen en mogen doen!
Greta kan opgelucht naar huis, zonder buikpijn over het verlies van haar dierbare verlovings- en trouwring van haar oma.