Een duik naar een erfstuk.

Een duik naar een erfstuk voor een dame uit Amerika.

Een aanvraag komt binnen, hoge spoed, een duik naar een erfstuk verloren in de grachten van Amsterdam.

Een duik naar een erfstuk
De dame moet de volgende dag naar een bruiloft in Londen en terugvliegen naar Amerika.

Direct alles in gang gezet, vergunningen geregeld, en klaar om te gaan.

We mogen de volgende dag in de ochtend duiken, de locatie bekend bij ons en vaarwegen.

Geen water waar je heel rustig ligt, veel boten die doorgaan, in en uit varen en een soort van sluisje met bufferzone, open aan 2 kanten zonder stroming.

Duiken naar het erfstuk met tijdsdruk.

Martin en Peter komen aan en worden hartelijk ontvangen door een stel zeer lieve mensen, de dame in kwestie is heel zenuwachtig maar hoopvol.
Alle voorbereidingen zijn getroffen we hebben 1 uur en 15 minuten de tijd voor ze naar de trein richting Londen.

Onderwater redelijk zicht (20cm), alles op zicht en lamp, zoekgebied bekeken maar geen ring.
Metaaldetector erbij die werd gek zo veel troep.
Je wilt niets verplaatsen uit angst dat de ring zich ook verplaatst, maar we moeten en kunnen niet anders.
Kilo’s aan ijzer, sloten, kettingen enz, niet te vergeten het glas en de blikjes.

Een uur verstrijkt geen ring, ik ben even boven water en heb overleg.
Nog even door, ik zit toch echt op de juiste locatie.
Een seal sluit niet goed en voor ik het weet ben ik nat van top tot teen, dat helpt niet mee.

Nog steeds geen erfstuk, maar ze moeten weg.

Het water uit om droge onderkleding om te doen en weer verder, maar dan moet ze weg.
Teleurstelling en verdriet, het doet pijn dit te zien.
Ik verzeker haar dat die ring eruit gaat komen en dat deze haar kant op komt, hoe dan ook.

Even opgewarmd en een heerlijke kop koffie gekregen van de heren van het café aan de overkant van het terras.

Gevonden-verloren geeft niet op en zoekt verder, het zal toch niet?

We gaan weer verder op de plek waar ik was gebleven, al het grote ijzer is weg, pinpointen naar de onzichtbare, het zicht is terug en nog beter dan dat het was.

Eén signaal nog, maar ik zie niets, een harde ondergrond.
Dan zie ik een tweetal stenen (rotsblokachtig) met een kleine opening er tussen.
Het zal toch niet…
Ik wrik de steen los en haal hem weg en daar ligt hij dan, de ring die we zochten.

Totaal meer dan 2 uur bezig maar hij is eruit.

Videobellen met de trein onderweg naar Londen.

Een duik naar een erfstuk

We besluiten haar direct te videobellen, haar reactie is goud waard, ook de familie in de trein rechter mee.
Wat een ontlading wat een geweldig gevoel.
Natuurlijk hadden we hem het liefst zelf gegeven maar ook dit was top.

We bellen nog met Angelique en Paul die ons met spoed de vergunning hadden verstrek.
Paul nam helaas niet op, maar de reactie van Angelique was geweldig.

Wat is het toch fijn om mensen te kunnen en mogen helpen.

Here is the story of Alice Mae Maltby
I lost my great great uncle’s wedding ring from 1914 that he wore for 50+ years in a canal in Amsterdam yesterday.
I called Martin and Peter from gevonden-verloren.
They drove over an hour this morning and Martin dove for almost two hours searching for the ring, even when Ihad to run to catch a train back to London.
Thank you SO MUCH for volunteering your time to find such a precious family heirloom!!