Je familie achter glas opzoeken vanwege Corona en je trouwring "afzwaaien".

Je familie achter glas opzoeken vanwege Corona en je trouwring “afzwaaien”.

Je familie achter glas opzoeken vanwege Corona en je trouwring “afzwaaien”.
Ik krijg een telefoontje van onze vrijwilliger Martijn.
Hij vertelt mij over een verloren ring in Utrecht en het feit dat gevonden-verloren niet reageert op een oproep om hulp.
Ik schiet in de stress, een oproep om hulp missen, onze belangrijkste doelstelling veronachtzamen??
Ik vraag Martijn het hemd van het lijf en zoek de mailbox door met allerlei zoekwoorden, maar ik vind geen oproep om hulp vanuit Utrecht die we gemist zouden hebben (gelukkig maar!).

Martijn belooft mij de gegevens per whatsapp te sturen en inderdaad even later begint mijn telefoon te zoemen, de berichten komen binnen.
Een link naar Facebook en een telefoonnummer worden doorgestuurd.
Ik lees op Facebook een noodkreet om hulp.

Ik deel deze even voor mijn ouders. Willen jullie hem ook even delen?
Wie heeft er in de Cremerstraat in Utrecht ter hoogte van nr 314 een detector om een verloren trouwring op te sporen . Is afgegleden na het zwaaien naar dochter , begin april. Hij is van mijn man . Er staat Ans in , het is een klassieke gouden ring .
51 jaar getrouwd en veel herinneringen. Wat zou het fijn zijn dat deze gevonden wordt.
Hij zou in het parkje kunnen liggen of zelfs in de put gerold zijn . Wie weet komt hij nog boven water , ik hoop het zo !

Bovenstaande is het bestaansrecht van gevonden-verloren, hier zijn we voor opgericht, een emotioneel sieraad dat verloren is.
Ik bel snel het telefoonnummer, maar in eerste instantie wordt er niet opgenomen.
Later, vlak na etenstijd probeer ik het weer. Nu wordt er wel opgenomen en een leuk, maar emotioneel gesprek volgt.
De gemiste hulproep blijkt een misverstand, waarschijnlijk heeft haar vader in zijn emotie de mail naar een verkeerd emailadres gestuurd.
Maar wat zouden we haar vader blij kunnen maken als we deze ring terug kunnen vinden, hij is er letterlijk ziek van dat hij verloren is.
Ik leg uit hoe wij werken en zet meteen de oproep in onze zoekopdracht appgroep.
Vrij snel reageert Ed. Hij geeft wel aan dat mochten er anderen dichterbij zitten, deze voorgaan.
Niet lang erna reageert ook Constant, die wel met Ed samen wil gaan. Aangezien er mogelijk een groot zoekgebied is, vind ik dit een prima idee. Ik bel Ed om te overleggen. Hij wil dezelfde avond nog gaan en vind het leuk dat Constant mee wil.
Ed belt Constant om de reis erheen af te stemmen.
Precies 41 minuten na het eerste telefoongesprek bel ik terug, ze is erg blij met onze snelle actie en zeer verrast dat er dezelfde avond nog twee zoekers komen zoeken. Ze begint te hopen dat er toch een wondertje mogelijk is.
Ed en Constant zijn onderweg en ik wacht in spanning het resultaat af.

Ze laten mij niet lang in spanning, om 20.22 uur verschijnt er een foto van de gevonden ring in onze whatsapp groep.
Wat een kanjers, ze hebben het geflikt en in een zeer korte tijd!

Hieronder het verhaal van onze opdrachtgeefster:

Voor mijn helden van stichting gevonden-verloren

De week voor Pasen kwam mijn lieve vader, onder strikte corona voorwaarden, een paasmandje voor mij en mijn kinderen brengen. Voor het raam zwaaien. Hij was enthousiast aan het zwaaien toen hij opeens schrok en begon te zoeken.

Wij naar buiten. Bij het zwaaien was zijn trouwring afgegleden. Ik woon aan een park dus wij met zijn allen kruipend door het gras. Passanten hielpen ons spontaan. Maar niet te vinden. En dan moet je opeens de beslissing maken dat je stopt met zoeken.

Oproepjes gedaan, bericht opgehangen, regelmatig toch even weer het gras in, niks. Maar wel een doodongelukkige vader. Een trouwring die hij in hun 51 jarig huwelijk nog nooit kwijt is geweest.

Op 23 april deelde ik nogmaals een bericht wat mijn moeder eerder die dag op Facebook had gepost. Toen ging het snel. Raymond Vonk, die ik nog kende van een vakantie, was eerder dat jaar zijn trouwring verloren in Zandvoort en toen hebben de vrijwillige helden van ‘gevonden-verloren’ hem gevonden. Raymond legde contact voor mij en heel snel werd ik gebeld. Zou het dan toch?

Al snel waren er twee vrijwilligers gevonden die mijn kant op wilde komen. En daar gingen ze over het grasveld. Ik, als leek, werd de eerste 5 minuten helemaal blij als ik snellere of hardere piepjes hoorde maar werd ook steeds banger dat we ons er bij neer moesten leggen dat we hem misschien wel niet meer konden vinden.

Toen werd ik geroepen en mijn gedachten waren ‘ze geven het op’. Maar opeens ging die hand omhoog met de trouwring van mijn vader.
Een onbeschrijflijk gevoel. De tranen begonnen ook heel hard te vloeien. Met het team hebben we mijn ouders gebeld en ook hun reactie was onbeschrijflijk.

Ik ben daarna snel naar mijn vader gegaan en heb hem op mijn knieën ten huwelijk gevraagd, ik zag eindelijk een keer mijn kans! Vanmorgen kreeg ik een appje dat hij nog steeds heerlijk lag te slapen met de ring om zijn vinger.

Ik kan niet in woorden uitdrukken wat dit voor een gevoel geeft. Mensen die in hun vrije tijd en vrijwillig dit voor je doen! Voor mij zijn het echte helden! Zij doen iets belangeloos wat voor een ander zoiets groots is.
Ik sta nog steeds te stuiteren en moet dit echt verwerken!

Heel erg bedankt!!!!

Hulde aan onze vrijwilligers Ed en Constant die dit moois hebben mogelijk gemaakt en meteen die kan op gingen.

Filmpje van de reactie.