Ergens ongeveer 5 tot 6 jaar geleden

Ergens ongeveer 5 tot 6 jaar geleden.

Ergens ongeveer 5 tot 6 jaar geleden werd er in Bennekom een composthoop gemaakt.
Het was herfstdag zoals vele anderen en het bladerdek in de tuin van Wim was dik genoeg om te besluiten het op te ruimen.
De tuin was niet enorm en het ging maar om één enkele boom, maar daar komt toch een hoop blad vanaf en dat blad moest weg.
Een werkje waar je je handen bij gebruikt.
Alle bladeren werden verzameld en in de zelfgemaakte compostbakken achter in de tuin gegooid.
Echter, toen het werk erop zat bleek de trouwring van Wim verdwenen!

Deze ring was hem zeer dierbaar.

Het was zijn eigen trouwring, maar deze was al generaties in de familie en was nog van zijn moeder geweest.
Wim en zijn vrouw hebben de hele tuin op zijn kop gezet.
Overal werd gezocht.
Op het gras, in de struiken, maar nergens lag de ring.

Het jaar erna werd de compost verdeeld in de tuin en ook toen werd alles minutieus nagezocht.
Helaas bleek al het harde werken voor niets.
De ring wilde niet gevonden worden.

Wim ontdekt stichting Gevonden-verloren.

Zes jaar later ontdekte Wim onze prachtige stichting: Gevonden-verloren.
Er gloorde hoop aan de horizon!
Wim nam contact op en de opdracht werd uitgezet.

Omdat ik (Toon) vlakbij woon, werd ik ingeschakeld.
Ter plaatse kreeg ik eerst een kopje koffie aangeboden.
Er werd over koetjes en kalfjes gepraat (vrij letterlijk, Wim is vee fok specialist geweest) en er werd koffie gedronken.

Toon gaat aan de slag, opzoek naar de trouwring van Wim.

Hierna besloot ik aan de slag te gaan.
Eerst de achtertuin, daar was het blad geraapt.
Er kwam van alles omhoog.
Vooral troep en zelfs een leeuwencent.
De ring bleek zich echter hardnekkig verstoppen.

Zowel bij Wim als bij mij nam de hoop wel af.

Toch moest ik ook de voortuin onderzoeken.
Wie weet had de ring toch in de goed doorgezochte compost gezeten.
Nadat het grootste gedeelte van de voortuin gedaan was, kwam ik bij een stuk aan waar duidelijk compost lag.
Je kan het zien aan de aarde.
De hoop nam weer wat toe.

En toen…

Een goed signaal, een gouden randje! 10 eurocent, Anticlimax.
Dus ging ik weer verder.
Ik zwaaide een meter naar links, kreeg weer een goed signaal en weer een gouden randje.

Dit keer was het hartstikke raak!

De ring was terug!

Wim werd er stil van, maar het geluk was overduidelijk van zijn gezicht af te lezen.
Weer een opdracht tot een goed einde gebracht.
Een stukje gelukkiger keerde ook ik even later weer huiswaarts.

Op weg naar een nieuw avontuur.