Een lach en een traan, wat een emoties in Warmond!

Een lach en een traan, wat een emoties in Warmond!
We ontvangen een bericht, een noodkreet.
Een ring verloren vanaf de boot, tijdens het aanmeren.
De ring vliegt het water in.
Uren, dagen wordt er gezocht maar de ring wordt nooit gevonden.

We staan veel in de krant, komen op tv en zijn op de radio.
Dit heeft ervoor gezorgd dat er actie werd ondernomen.
Er was weer een sprankje hoop.

Hier het verhaal van Warmond!

We komen aan in de haven, wat een serene rust, wat een mooie plek om verliefd op te worden.
Ik als ADHD’er word er stil van, en dat lukt niet snel iets of iemand.

We pakken de spullen uit en zorgen dat we kunnen beginnen.
Ik loop de steiger op om te kijken als daar mijn momentje is, kippenvel over mijn hele linkerarm.
Hier moet hij liggen!
Ik word aangekeken alsof ik een freak ben, maar dat geeft niet daar ben ik aan gewend.

We worden heerlijk ontvangen en de koffie wordt gezet.

We zijn al even bezig, maar het wil niet vlotten.
De eigenaresse moet nog wat werkzaamheden doen en vraagt of ze even een uurtje weg kan.
Natuurlijk kant dat, ik kon in die tijd op temperatuur komen en mijn fles wisselen.
Maar wat er nog meer gebeurt…
We vinden de ring als de eigenaresse er nog niet is, we verzinnen een manier om haar te kunnen filmen.
Wat er dan gebeurd is met geen pen te beschrijven!