Een emotionele vondst en zoektocht “onze passie uw geluk”
Een emotionele vondst en zoektocht “onze passie uw geluk”
Even uitwaaien.
Mijn ADHD trok het even niet meer.
Of mijn gezin trok mijn ADHD even niet meer.
Cold-case Hoek van Holland een zoekopdracht die niet gelukt is in het verleden.
Wellicht is deze ooit gevonden door een andere zoeker wie zal het zeggen.
Eerder ter plaatse dan verwacht.
Koud wind niet normaal.
Ondanks de vroege ochtend toch veel mensen op het strand terwijl dit juist word afgeraden.
Ik moet tot 1,25 diep de zee in en verwacht tin het water geen mensen om me heen, de stroming is best fors.
Helaas stoppen, of toch niet?
Ik denk na een korte periode nee dit word hem niet, te veel pijn te moe.
Ik loop het water uit, een wat oudere dame komt naar me toe ik ben mijn sleutels verloren zo net.
Een man en vrouw met hond, toch even helpen.
En ja de sleutelbos niet al te veel later terug gevonden op het oog.
Ik loop terug naar de auto pak uit net een app verstuurd naar Constant en Sylvia die misschien ook zouden komen.
Te koud ik ga terug.
Dit moest zo zijn, de plaats het tijdstip, de ontmoeting!
Ik word aangesproken een vrouw begint al huilend te vertellen dat het zo moest zijn dat ze iemand trof met een metaaldetector.
Vorige week met een balletje gooien met haar hond was ze haar trouwring verloren.
Ik zie om haar linkerhand een vrij ouderwetse dikke trouwring zitten.
Deze bleek dus van haar man te zijn geweest.
Die was overleden, haar eigen trouwring lag in de zee.
Ik had al wel wat stenen en zandbergjes gezien maar niet nagedacht dat iemand had geprobeerd een route neer te zetten.
Terug mijn droogpak aan terug het water in.
En na niet al te lang een knal op mijn Minelab-Excaliber, ja mijn oude vertrouwde detector was mee vandaag.
Ik zet de scoop in het zand en ik sta gewoon na 1x scooopen met de ring in mijn handen.
Tranen over mijn wangen, alle emoties van de afgelopen weken rollen over mijn wangen.
De vrouw heeft het direct door en staat serieus meteen met kleren en al een aantal stappen in het water.
Ze voelt de kou en gaat een paar stappen terug, ze blijft me aan kijken en zegt je bent een geschenk van boven.
Het liefst zou ik haar knuffelen en troosten want ook de vrouw begint hard te huilen, maar….
Dit is zo een zoektocht die je nooit meer vergeet.
Geen knuffel maar een sluitende hand met mijn natte handschoenen om haar oude handen die gek genoeg warmte geven door mijn handschoenen heen.
Geen naam, geen foto’s, maar een gevoel wat ik niet meer vergeet.
Wat een mooie hobby hebben we toch.
Mocht iemand ooit het verhaal horen uit de dame haar mond, dan zou ik graag willen dat dit bericht aan haar wordt getoond.
Een verhaal zonder naam, zonder foto’s maar met herinneringen voor altijd.
